Termin sabkha (lub sebha) określa równinę ewaporacyjną na regresywnych wybrzeżach morskich. Pokrywają ją piaski, muły wapienne, piaski kwarcowe, a także naskorupienia i warstwy soli, wytworzone w wyniku intensywnego parowania wód morskich. Dziś termin ten ugruntował swoją pozycję w globalnym leksykonie geologicznych i ekologicznych dyskusji na temat zrównoważonego rozwoju: porastające równiny rośliny mokradłowe mogą sekwestrować więcej węgla na metr kwadratowy niż lasy deszczowe. Album The Anatomy of Sabkhas bada, w jaki sposób powstają te cenne zasoby, w jaki sposób pomogły one w rozwoju ludzkiej cywilizacji na przestrzeni dziejów i jak następnie przeniknęły do naszych tradycji, rytuałów, festiwali, smartfonów i dzisiejszych miast. Książka, napisana i zredagowana przez urbanistów i architektów, bada sposoby, w jakie sabkhy mogą aktywnie czynić obszary zabudowane bardziej zrównoważonymi, oraz wspierać, a nawet reperować środowisko naturalne.